ziekte – Maaike de Rijk

Verwachtingen

13 januari 202314 januari 2023Maaike de Rijk

Verwachtingen

Vlak voor het feest van het licht, waren wij aan de beurt, Lief L. en ik. In die volgorde, twee dagen ertussen. Vijf maal in de rij voor een vaccin kon niet voorkomen dat een zeker virus zich comfortabel nestelde in ons systeem. We wisten natuurlijk wel dat dat kon. ‘Niet de vraag óf, maar wanneer’ had onze huisarts nog gezegd. Ik ben dan zo eigenwijs te denken dat ik de uitzondering ga zijn.

Twee rode streepjes dus.

Eigenlijk was ik daar ook wel weer een beetje trots op: nou hoorde ik er helemaal bij. En je krijgt dankzij zoveel prikken de thuisversie, toch? Paar dagen snotteren, of zelfs helemaal niks merken. Toch?

Oké, de thuisversie was het, we hoefden niet aan de zuurstof. Maar ik vond het niet smaken naar Corona light. We werden best wel ziek. En chagrijnig. Zoals je de pest in hebt als een aankoop tegenvalt: dát hadden we toch niet besteld?

Bovendien bleek ik een tweede verwachting te hebben: ik zou sneller herstellen dan mijn lief.

Was ik wel even vergeten dat hoesten mijn specialiteit is, en dus de achilleshiel. Feitelijk hoest ik vanuit de tenen, maar oké, zo is nou eenmaal die zegswijze.

Een korte verhandeling over hoesten: het is eenrichtingsverkeer, je kunt alleen uitademen.

Een wat langere verhandeling: in het normale hoestleven kun je de toestand onder controle houden door ontspanning en daardoor verbreding zodat er weer twee ademrichtingen benut kunnen worden. Essentieel voor het vervolg van je leven, toch? Zo niet bij corona.

Dus nu een verhandeling over corona. In het dna verankerd zit een in-en-in slecht karakter: de droge keelkriebel. Die het hele luchtwegensysteem tot in de diepste diepte activeert tot het nat is. En blijft. Overdag nog te doen, voor ervaren hoesters. Maar ’s nachts niet. En eigenlijk valt het overdag ook niet mee.

Enfin, we zijn inmiddels bijna vier weken verder. Besmettelijk zijn we niet meer, maar iedereen deinst nog achteruit, vooral bij mij.

Verwachtingen durf ik niet meer te hebben, maar het zal in 2023 wel overgaan.

Verwacht ik.

Toch?

In één keer goed?

30 maart 202030 september 2022Maaike de Rijk

Het is al even geleden. Twee weken. Lijkt langer. Boosdoener? Daarover straks.

Terwijl ik dus lang geleden op mijn sportclubje probeerde mijn nóg oudere dag dan de huidige uit te stellen, ving ik tussen de jong-blijf-muziekjes een kort nieuwsbericht op. Letterlijk weet ik het niet meer, maar het kwam erop neer dat uit een peiling bleek dat personeelswervingen tamelijk eentonig van aard zijn.

Het lijkt of er al jaren altijd en overal behoefte is aan energieke, dynamische, creatieve en vooral flexibele krachten om het team aan te vullen. Ik denk dan: als dat al jaren zo wordt geformuleerd en er zitten nog steeds geen energieke, dynamische, creatieve en flexibele krachten, wie zitten er dan wel? Slaperige mompelaars, die verstrooid om zich heen zitten te kijken of er nog iemand komt uitleggen wat ze hier in hemelsnaam doen of horen te doen?

Of zouden de energieken er juist wél zitten en is elke organisatie een onverzadigbare ADHD-organisatie, waar -in plaats van zoetjes- ritalin in de koffie gaat en -in plaats van zakjes creamer- coke in de neus? En dat dan personeelsleden zó snel opbranden dat er telkens nieuwe nodig zijn?

De vraag is: waar hebben we bij samenwerking in een team behoefte aan? Aan mensen zoals wijzelf of mensen die ons kunnen aanvullen? Ik denk het laatste. Extraverte doeners die luisteren naar introverte denkers. En andersom, uiteraard. Dát is samenwerken. Er zit bij individuen natuurlijk van alles tussen die twee extremen in, maar het gaat even om de balans in de overlegcultuur.

De smeerolie van het proces dat we zo samen op gang moeten brengen, is geduld. Want beide extremen kunnen last hebben van ongeduld, volksziekte nummer één. En van perfectionisme, een goede tweede. Het kan namelijk allemaal niet zo snel en vooral niet in één keer goed.

En nou dus even over die aandacht-vreter, dat nare coronavirus. Bij de bestrijding ervan hebben we geduld nodig, met elkaar en met de overheid. Snel ingrijpen combineren met goed nadenken is gewoon hartstikke moeilijk. De communicatie daarover loopt ook al niet helemaal gesmeerd, maar hé, niet alles kan kennelijk in één keer goed.

Volgende keer beter, blijf gezond en laten we elkaar niet opvreten van de zenuwen.

Maar ik niet…

24 juni 20177 augustus 2020Maaike de Rijk

Maar ik niet… Wel dus, ik ben sterfelijk.

Het is niet dat ik een lage pet op heb van de intellectuele mogelijkheden ónder die pet, maar een beetje onnozel ben ik wel. Ik dacht over oud worden namelijk ‘dat komt later wel’. Dat klopt natuurlijk, per definitie. Tot zó ver had ik dat heel goed gezien.

Maar eerlijk gezegd dacht ik diep in mijn hart dat van dit uitstel ook afstel zou komen. Of dan tenminste: afstel van bijbehorend ongemak zoals slijtage en afnemende krachten. En van doodgaan natuurlijk, maar dit terzijde. (Doodgaan kende ik van horen zeggen. Dat gaan anderen, maar ik niet.)

Je moet je jeugdige conditie gewoon bijhouden en trainen en die neem je dan mee met je opklimmende leeftijd. Die laatste wordt zo alleen getalsmatig indrukwekkend hoog, maar daar hoef je echt verder niks van te merken. Dacht ik. En dat je als je jong bent ook weet dat je gezond moet leven om gezond oud te worden, nou, ik zal nogmaals eerlijk zijn: gezond leven kan altijd nog, dacht ik ook dáár bij.

En zo stopte ik nogal laat met roken en ga ik pas sinds een paar jaar verstandig om met mijn liefste vijand -Koning Alcohol.

Mijn grootste zwaktes bleken echter: bewegen en stressmanagement. Ik bakte er eigenlijk niks van. Het lijkt wel wat, hoor, maar nu weet ik dat er, achter dat beheerste uiterlijk, binnenin mij een lichaam reageert door langzaam het aderwerk te laten dichtslibben. Dat maak ik tenminste op uit de kennis van de mensen van de hartwetenschappen, waar ik een paar maanden geleden terecht kwam.

Wat nu? Bewegen. Als je maar veel beweegt, heb je minder piekertijd. En bewegen schijnt verder ook goed te zijn, want dan kan het lichaam de artsen wat werk uit handen nemen: natuurlijke omleidingen maken voor verstopte aderen. Die laatste info geeft mij vleugels bij het trainen, want ‘spinning’ -oftewel nergens naar toe fietsen- vond ik tot nu toe oersaai.

Zo langzamerhand, na kunstmatige hulp in de vorm van twee dunne tunnelbuisjes in de cityring van mijn hart-, kan ik het weer zelf: vitaal vooruitkomen. Een beetje van het ziekenhuis en een beetje van mezelf.

En die stress? Bij mij helpt meditatie, wat niet zo zweverig is als het klinkt. En ach, weet je: alles in het leven wordt betrekkelijk als je je lichaam ervaren hebt als een auto met vier lekke banden die je in je eentje de berg op moest duwen omdat de brandstof op was.

En die dood komt ook wel een keer. Maar nu nog niet.

Sneeuw

18 mei 201722 september 2019Maaike de Rijk

Samen met Lief L. loop ik door de grote hal van het ziekenhuis naar buiten.

De ruimte lijkt gezelliger dan de vorige keren dat ik hier liep en ik vraag me af of dat door mijn opgeluchte gemoed komt.

Een eerder beeld van de hal -nu bijna twee maanden geleden- staat mij nog helder voor ogen: angstwekkend groot en akelig leeg.

Buiten sneeuwt het overtuigend, alles onherkenbaar wit. Een klein sneeuwschuivertje met grote koplampen lijkt met een hopeloze taak bezig.

Tien over drie is het. 03.10 wel te verstaan en het is inmiddels zondag.

De buren hadden gezegd dat we in nood ook ’s nachts mochten bellen, maar dit vind ik geen nood. Er bestaan immers taxi’s.

Alleen niet hier en niet nu.

Een taxi regelen onder bijzondere omstandigheden laat ik normaal gesproken vol vertrouwen over aan mijn kordate L., maar die heb ik nou toevallig zojuist achtergelaten aan een druppelinfuus met vocht en twee soorten antibiotica en twee zuurstofslangetjes in de neus, dus dat gaat even niet.

Vijf uur daarvoor had de buurman ons naar de Eerste Hulp gereden.

Onderweg had ik me schuldig gevoeld tegenover L. die gewoon thuis wou blijven.

Als je ziek bent, lig je per slot van rekening graag in je eigen bed.

En als je héél ziek bent, lig je héél graag in je eigen bed.

En op je allerziekst heb je daarover niks meer te vertellen, dus had ik de dokterspost weer gebeld.

‘Nou gaan we alleen maar naar de Eerste Hulp omdat i k het met jou niet aandurf’.

Daar dachten ze in het ziekenhuis anders over – ‘nee, u bent niet voor niks gekomen’- want ze vonden een heleboel goede redenen om mijn lief daar voor onbepaalde tijd vast te houden, op bovengenoemde wijze geborgd en gezekerd.

Een taxi dus. Met trillende handen zoek ik het papiertje dat ik thuis op het laatste moment in mijn tas had gestopt.

‘De wachttijd is op dit moment vijf kwartier, mevrouw, het spijt me’. Ruimhartig geeft de centralist me het nummer van een concullega. Die heeft een nog langere wachttijd.

Terug naar taxi 1 die ik in lijdzaamheid ga zitten afwachten.

Terwijl ik als tijdverdrijf deze column in mijn hoofd begin te schrijven, zie ik na 10 minuten een ander levend wezen door de ruimte op mij af komen, iemand van de beveiliging.

‘Uw taxi staat bij de Eerste Hulp, maar hij komt nu naar u toe’.

Ik denk dat ik droom, maar de wonderen zijn de wereld dus nog niet uit.

‘Sorry, ik had me vergist, u had inderdaad gezegd hoofdingang’.

En als ik blijk geef van mijn verbazing over de kortere wachttijd: ‘Ik heb aangebeld bij de vorige klant, maar die was er niet’.

We laten de lege hal nog leger achter en langzaam rijden we naar mijn bed thuis, achter stappers die de uitdaging ‘sneeuw-alcohol-fiets’ zijn aangegaan.

Thuis geef ik de plantjes water en dat vind ik zelf ook raar.

Vijf dagen lang werd de grote hal na ieder bezoekuur wat minder angstaanjagend.

En vanaf vandaag heeft het ziekenhuis weer een leuke hal.

Want L. is genezen verklaard.

En buiten is het lente.

Eetgeluiden

18 mei 201722 september 2019Maaike de Rijk

“Wat jij hebt is een ziekte”.

Omdat ik op dat moment half bewusteloos naar de koffiezetter slof, denk ik dat hij dát bedoelt: ochtendziekte. Daar leed, naar eigen zeggen, mijn moeder ook aan.

“Dat je niet tegen eetgeluiden kan, dat is een aandoening”. Behulpzaam reikt Lief van mijn Leven L. mij het ochtendblad aan. Hoor ik ook enige triomf?

Het staat in de krant, dus het is waar: misofonie, heet het. Met tegenzin bekijk ik het artikel, er staat ook iets van een poli op het AMC, afdeling psychiatrie.

Wel ja joh, ik ben niet alleen ziek maar ook knettergek.

Chips, dat is het ergste, denk ik.

Het binnensmonds kauwen gaat nog wel: dat is gedempt geluid, mits de lippen gesloten zijn natuurlijk.

Nee, het is die grauwende knauw waarmee het krokante kunstwerkje door de gemiddelde chipsconsument gelijk bij aankomst door de haag der tanden en kiezen verslonden wordt, de mond ver geopend zodat geen detail van het proces voor oor en oog verloren gaat.

En…. er-zit-een-grom-me-tje-bij, ik zwéér het.

De Appel is een goede tweede. (Daar kan zo’n heerlijke vrucht zelf niks aan doen, natuurlijk.)

De mond van de appel-eter werkt zich als een luidruchtig minigraafmachientje naar het klokhuis toe, en dat in een tempo alsof er iemand onder het puin vandaan moet worden gehaald.

Er is meer, maar ik bespaar het u want wie weet is het besmettelijk en dan zou er al gauw een wachtlijst kunnen ontstaan voor de poli Misofonie en dan duurt het weer zo lang voordat ik geholpen word.

Er zal toch ook wel een begripvolle opvang voor de familie van de patiënt zijn? Want die worden behoorlijk in hun normale doen en laten aangetast en moeten in sommige gevallen ongekende woedeaanvallen verdragen, zoals te lezen valt in dit artikel in de VPROgids.

Ik heb wel een suggestie.

Vroeger kwam mijn ziekte namelijk niet voor.

Want toen had je nog tafelmanieren.

Niet met open mond eten en zeker niet met volle mond praten.

Niet drinken als je nog eten in je mond hebt: ‘niet metselen!’, ik hoor het mijn vader nóg zeggen.

Niet slurpen en alleen met een hand ervoor over de hete soep blazen.

En zo voort en zo verder.

Daarom voor de slachtoffers van misofoniepatiënten een ouderwets goed boekje: ‘Hoe hoort het eigenlijk?’

Ter preventie van een vreselijke aandoening met vreselijke gevolgen voor de omgeving.

Schermzucht-syndroom

14 december 201522 september 2019Maaike de Rijk

Tijdens het lezen van de papieren krant snel even met je ogen naar de rechterbovenhoek gaan, om te kijken hoe laat het is.

Een handgeschreven brief in een tastbare envelop, voorzien van een gelijmde postzegel, op de ijzeren bus posten, naar huis teruglopen en 10 minuten later je e-mail checken of er al antwoord is.

Is het u al overkomen? Mij wel. Tempomanisch Schermzuchtsyndroom. Gevolg van Chronisch Digitalisme.

Verslaafd? Nee hoor.

Want ik ben niet zoals levensgezel L. Die doet luidruchtige computerspelletjes tijdens zijn stille overpeinzingen (en maakt peinzen daarmee voor mij onmogelijk). Neemt Wordfeudfoontjes aan en beantwoordt die midden in een livegesprek met een interessant mens – met mij dus.

Helaas, ik moet bekennen (‘Hallo, mijn naam is Maaike en ik ben twitteraar’) dat ik mijzelf nog niet zo lang geleden op probleemontwijkende smoezen betrapte, in de trant van ‘Ik twitter alleen onder de afzuigkap’ of ‘Ik twitter alleen op feestjes en dan maar twee, hooguit drie tweets.’

Niet dat blauwe rotvogeltje was gekooid, dat was ík. Gestopt dus, nou die andere troep nog.

Uit de verslavingszorg weten we dat je eerst je verslaving moet onderkennen voordat je er wat aan kan doen. Stap twee is: wat zoek je?

Twitter, Facebook, RunderVink en al dat andere lekkers, het zijn alleen maar de verleidelijke vormen. Het gaat om de content hè, zoals dat tegenwoordig heet, de inhoud van het verlangen. Toch?

Ik stelde mijzelf de vraag wat een normaal gezond mens als ik, met één zwak plekje, op internet te zoeken heeft, en maakte daartoe een lijstje van mogelijkheden: informatie (écht?), verstrooiing, moment voor jezelf, sensatie, rust, troost, verdoving, herkenning, erkenning, humor, je mening geven (jazeker!).

Nou, ik scoor op alles. Er is voor mij geen hoop.

En met dit schrijven blijk ik ook nog eens een dealer te zijn. Voor u. Sorry.

(Hunker naar een reactie.)