Politiek Correct 2.0

Politiek Correct 2.0

Politiek Correct 1.0 wordt irritant, vooral voor politiek correcte mensen, zoals ikzelf.

Je kan geen ‘ja-maar-zin’ beginnen, of je krijgt het alweer naar je hoofd.

En anders is er wel een politiek correctere persoon dan ikzelf die me minzaam corrigeert op mijn opvattingen. Het is een scheldwoord geworden én een exclusief kerkje.

Wat dat betreft zou ik blij moeten zijn dat Politiek Correct 2.0 eraan komt (weet nog niemand, want ik heb dat pas net bedacht).

Alleen, daar ga ik dus geen lid van worden.

 

Het nu volgende tors ik nog steeds mee in mijn veel te zware 1.0- rugzak:

  • opkomen voor de zwakkeren in de samenleving (ja, óók als ze wit zijn)
  • opkomen voor de vrijheid van meningsuiting (ja, óók voor Geert Wilders)
  • opkomen voor de rechtsstaat en de democratie (luister je, Geert Wilders?)
  • afkeuren van véél te hoge inkomens bij véél te weinig mensen (als iederéén een veel te hoog inkomen heeft, is er uiteraard niks aan de hand)
  • voor de zekerheid toch maar wat beter op de aarde passen
  • en -niet te vergeten- lief zijn voor elkaar en andere dieren (ook als je ze opeet, die laatste dan).

In de rugzak van Politiek Correct 2.0 zitten andere, mij wezensvreemde dingen:

  • benoemen van van alles en nog wat (met uitzondering van de eigen fouten)
  • schelden (met een beroep op de  vrijheid van meningsuiting en uitsluitend op politiek correcten 1.0)
  • beschimpen van de democratie en de rechtsstaat (maar er wel gebruik van maken)
  • behoud van de eigen cultuur (d.i. eieren schilderen, eieren gooien, anderen het hele jaar door zwart maken, zichzelf vanaf half november tot begin december zwart maken)
  • knuffelen van witte boze mannen, hooligans en Noord-Brabantse criminelen
  • en bij elke maatschappelijke discussie zeggen ‘oké, gewelddadig, maar hij heeft wél een punt’ (dit zegt de 2.0 -intellectueel), of ‘oké, gewelddadig, maar zíj begonnen’ (dit zegt de 2.0-straatvechter).

Hoe is het zover gekomen?

Ach, dat zal óók wel weer mijn schuld zijn.

Maar ik blijf maar zoals ik ben en behoud mijn eigen rugzak, met inhoud en al, hoe zwaar ook.

Verrassend toch, ik zo conservatief?

Het zal mijn leeftijd zijn.

Ik hoef niet meer zo nodig met alle vernieuwingen mee te gaan en laat Politiek Correct 2.0 links liggen.

Of rechts.

Nou ja, hoe dan ook: ik kan er niks mee.

Bitterbal en Boterhoofd

Bitterbal en Boterhoofd

Bitterbal en Boterhoofd (column uit 2018)

Ik ken ze hoor, die egotrippers die -zonder antenne voor eventueel ongemak bij de begeerde partij- hun status gebruiken om romantisch aan hun trekken te komen.

De ervaring leert dat het er in de praktijk zelden van komt om zelfbewust ‘wegwezen, zak!’ te roepen en het gedrag van de hitsige held gewoon te melden bij een bevoegde instantie. Ongeloof, zelfverwijt en angst voor bagatellisering zijn grote hobbels.

De #metoo-beweging opent inmiddels heel wat verborgen archieven, met gevoelige gevolgen voor bovengenoemde romantici. Het is inderdaad ‘wegwezen’ nu, maar dan grondig: weg reputatie, weg baan.

Weg probleem? Mwah…

Toen enkele maanden geleden Daniele Gatti zonder mankeren ontslagen werd als dirigent van het Koninklijk Concertgebouworkest, dacht ik opeens ‘ik mis iets’.

Behalve Gatti, die de directie van het orkest voerde, heb je toch ook lui die de directie van de organisatie voeren?

Nou, aan die kant mis ik dus iets.

Want het ging in Amsterdam zoals overal in de wereld: de omgeving weet niet hoe gauw ze zich moet distantiëren van de zondaar. En dan is daarmee de kous af, jammer van het openbare schavot, maar we konden niet anders.

Echt?

Want was er geen vertrouwenspersoon of klachtenloket? Zo nee, moet zoiets dan niet als de donder worden ingesteld? En zo ja, waarom gingen de getroffen orkestleden -die zich pas later aansloten bij de twee zangeressen uit de VS- daar dan niet meteen naar toe? Functioneert zo’n loket dan wel naar behoren?

En moet dáárover dan geen opening van zaken worden gegeven?

Want dit ging wel erg snel, meisjes en jongens van de directie. Of jullie niet wisten hoe vlug je een gloeiendhete bitterbal moesten uitspugen.

Ik zie boter op hoofden van organisaties, overal ter wereld trouwens.

Zolang die daar blijft zitten, blijf je publiekelijk hete ballen uitspugen en handen in onschuld wassen.

En daar schieten we geen bal/zak/fluit mee op.