Eetgeluiden

Eetgeluiden

Eetgeluiden (2017) (ill. pixabay)

“Wat jij hebt is een ziekte”.

Omdat ik op dat moment half bewusteloos naar de koffiezetter slof, denk ik dat hij dát bedoelt: ochtendziekte. Daar leed, naar eigen zeggen, mijn moeder ook aan.

“Dat je niet tegen eetgeluiden kan, dat is een aandoening”. Behulpzaam reikt Lief van mijn Leven L.  mij het ochtendblad aan. Hoor ik ook enige triomf?

 

Het staat in de krant, dus het is waar: misofonie, heet het. Met tegenzin bekijk ik het artikel, er staat ook iets van een poli op het AMC, afdeling psychiatrie.

Wel ja joh, ik ben niet alleen ziek maar ook knettergek.

 

Chips, dat is het ergste, denk ik.

Het binnensmonds kauwen gaat nog wel: dat is gedempt geluid, mits de lippen gesloten zijn natuurlijk.

Nee, het is die grauwende knauw waarmee het krokante kunstwerkje door de gemiddelde chipsconsument gelijk bij aankomst door de haag der tanden en kiezen verslonden wordt, de mond ver geopend zodat geen detail van het proces voor oor en oog verloren gaat.

En…. er-zit-een-grom-me-tje-bij, ik zwéér het.

De Appel is een goede tweede. (Daar kan zo’n heerlijke vrucht zelf niks aan doen, natuurlijk.)

De mond van de appel-eter werkt zich als een luidruchtig minigraafmachientje naar het klokhuis toe, en dat in een tempo alsof er iemand onder het puin vandaan moet worden gehaald.

 

Er is meer, maar ik bespaar het u want wie weet is het besmettelijk en dan zou er al gauw een wachtlijst kunnen ontstaan voor de poli Misofonie en dan duurt het weer zo lang voordat ik geholpen word.

 

Er zal toch ook wel een begripvolle opvang voor de familie van de patiënt zijn? Want die worden behoorlijk in hun normale doen en laten aangetast en moeten in sommige gevallen ongekende woedeaanvallen verdragen, zoals te lezen valt in dit artikel in de VPROgids.

Ik heb wel een suggestie.

 

Vroeger kwam mijn ziekte namelijk niet voor.

Want toen had je nog tafelmanieren.

Niet met open mond eten en zeker niet met volle mond praten.

Niet drinken als je nog eten in je mond hebt: ‘niet metselen!’, ik hoor het mijn vader nóg zeggen.

Niet slurpen en alleen met een hand ervoor over de hete soep blazen.

En zo voort en zo verder.

 

Daarom voor de slachtoffers van misofoniepatiënten een ouderwets goed boekje: ‘Hoe hoort het eigenlijk?’

Ter preventie van een vreselijke aandoening met vreselijke gevolgen voor de omgeving.