Chaos en Vrede
Ik keek rechtsboven in de hoek of ik al naar mijn afspraak moest. Maar mijn papieren logboek werkt zo niet.
Ik bedacht dat dit misschien het moment was om mijn gedachten weer eens aan het toetsenbord toe te vertrouwen. Dan neem ik als onderwerp niet mezelf, maar gewoon weer de wereld.
Na ruim een jaar logboek schrijven, omgaan met ouder worden, medisch gedoe, conditie op peil houden, de chaos omarmen, lezen en het nieuws volgen, blijf ik dat maar doen. Want dit is mijn leven en er zit niks anders op: kijk, jonger word je niet, gedoe doet toch wat het wil doen, bewegen is leuk en lezen ook.
Alleen dat nieuws, hè? Omarm de chaos, zeggen ze maar de chaos van de wereld is te groot om te omarmen. Dus daar moet ik nog wat mee.
Ik denk dat ik het maar eens ga aanzien met mijn armen over elkaar.
De enige actie die ik nog wil ondernemen op wereldgebied is een vredesdemonstratie. Als die tenminste niet gekaapt wordt door radicale pro-klimaat- en pro-Palestina-activisten.
Want wat is dat toch? Wat heeft het klimaat in godsnaam te maken met de ellende in het Midden-Oosten?
Je kan toch ook bescheiden solidair met elkaar zijn?
Met de Rode lijn demonstratie van 18 mei had ik overigens graag meegelopen, maar het paste niet in mijn herstel van een fysieke dip. De demo had een duidelijk doel (slap kabinet aan het werk zetten) en er waren weinig pro-Palestina-schreeuwers, prima.
Over die pro-Palestinaclub: ik vind alle ondemocratische politieke leiders in het Midden-Oosten een stelletje criminele klootzakken. Ze voelen zich stiekem helemaal senang met elkaar als vijand en hebben nul consideratie met de eigen burgers.
Maar als je nu, in de rest van de wereld, als reactie daarop zonder meer pro-Palestina bent, dan hou je toch die rot oorlog in stand? En als je zonder meer pro-Israël bent toch ook?
Het gaat alle machthebbers daar pijn doen, maar er moeten twee staten komen. Punt. Een ‘historisch rechtvaardige’ vrede voor wie dan ook is een illusie en een degelijk twee staten vredesbestand is dat niet. Punt. Een punt op de horizon, dat snap ik ook wel, maar toch. Tot die tijd de oorlogscriminelen en terroristen als zodanig benoemen. En aanpakken. En niet piepen over ‘aan de goede kant van de geschiedenis willen staan’. Het is al de vraag of die goed definieerbaar is, maar mijn grootste bezwaar is dat het niet hoort te gaan over morele posities van individuen. Er bestaan collectieve mensenrechten en collectief oorlogsrecht, voor iedereen. Dáár moet het over gaan.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
Ben het helemaal met je eens. In de tijd zal de ene keer pro Israël salonfähig zijn en dan verandert het weer. Het gaat om het feit dat er oorlog is die moet worden gestopt en dat er altijd mensenrechten zijn, van welke kant je het ook bekijkt
Precies. Vaak komt er dan bij zoiets de ‘beschuldiging’ van both sidedism, maar dat moet dan maar. Ik vind dat beter dan dat je bij een radicale keuze de andere partij tekort doet.