Het heeft geholpen, mijn pleidooi voor rood. Nou, oké, geen fusie, wel samenwerking. Maar, zoals ik leerde van een ambulancebroeder die uitlegde hoe je op een brancard of ziekenhuisbed moest gaan liggen: hoog inzetten mevrouw, kun je altijd nog afschalen. Ik ben tevreden, je zakt vanzelf op de goeie plek.
PvdA en Groen Links mogen nu gezellig samen niet op het formatiefeestje komen. Nou, dan niet. Het zou voor de VVD natuurlijk wel geinig zijn geweest om deze keer tijdens dat feestje nu Groen Links, zoals destijds de PvdA, te verleiden middels kleffe politieke intimidatie (“We wilden het allebei, écht!”). Maar dat gaat dus niet gebeuren en nu worden de charmes van Rutte anders ingezet en dat blijkt nog verdomd lastig, die nieuwe gedaante van hem.
Demissionair? Ik zou zeggen dat betekent ‘foei, helemaal fout gedaan, wegwezen jij, naar huis, je hoeft niet meer terug te komen, uit mijn ogen!’ Zo niet in onze parlementaire democratie. Over verkiezingen -weet u nog, lang geleden- heb ik het maar niet meer, waren ze er wel?
Elke partij en elk Kamerlid dat nu tijdens de Algemene Beschouwingen eindelijk eens aan de slag wil, stuit op een vriendelijk lachende Rutte, die als een koe op de rails blijft staan. Een minister-president had al veel eerder gesnapt dat zijn tijd om is, zo’n goeiige koe snapt zoiets niet. Doorrijden is zielig, we zullen eromheen moeten, maar hoe?
Niks zeggen en het spoor omleggen, verder kom ik ook niet.
Net als corona is Rutte endemisch, we komen nooit meer van hem af.
afbeelding van Sandid via Pixabay