Hoop

Hoop

“Amnesty? Wat is dat dan?”

Toen de deur openging, had ik mijn collectebus laten zien en gezegd dat ik voor Amnesty collecteerde. Dat bleek het simpelste deel van mijn taak. Nu nog even in één zin uitleggen wat Amnesty doet in deze complexe wereld. “Amnesty strijdt voor mensenrechten, ook voor gevangenen die…”. Hij trok zijn portemonnee al, ik hoefde niet verder te worstelen met de materie van recht, onrecht en het vrije woord. “Ze zullen wel wat gedaan hebben, zitten er niet voor niks, maar ze moeten wel goed behandeld worden”, vatte hij de stof bondig samen. Tja. Er viel nog wel wat uit te leggen, maar de eerste stap naar bekendheid met het werk van Amnesty was in ieder geval gezet. Dit vond inmiddels twee jaar geleden plaats, een paar uur voor de eerste lockdown. Ik moet het nu voor de tweede keer missen. Vorig jaar doordat het vanwege corona niet mocht, dit jaar door de afwezigheid van een coördinator in het dorp waar wij sinds kort wonen. Een haperende gezondheid weerhoudt mij ervan om zelf coördinator te worden. Volgend jaar misschien. Hoop doet leven, het werk van Amnesty dus eigenlijk.

“Rusland heeft maling aan organisaties zonder regimenten”, zei een vriend toen ik i.v.m. de oorlog *deze petitie van Amnesty op Facebook plaatste. Hij heeft er gewerkt en gewoond, heeft een Russische vrouw, kent Rusland wel zo’n beetje en ik ben het met hem eens. Toch teken en verspreid ik zo’n petitie. Poetin en zijn kliek zijn natuurlijk hopeloze gevallen -ze hebben daar geen gelukkige hand van leiders kiezen- maar Oekraïners moeten zich gesteund voelen. En wat minstens zo belangrijk is: door niks te doen zouden we er maar aan kunnen wennen dat Poetin normaal is. Het is de taak die Amnesty zich stelt: blijven aankaarten van onrecht. Mensenrechten worden voortdurend geschonden door links en rechts en Oost en West en alles wat daar tussen in zit. Niet altijd helpen die protesten, maar soms wel en die gevangenen kunnen navertellen hoeveel kracht ze kregen van de morele steun. Maar ook voor ons: wie stopt met protesteren verliest zijn ziel.

De Russische dissident Navalny overleefde ternauwernood een vergiftiging door de Russische geheime dienst. Hij ‘genas’ in een Duits ziekenhuis en ik begreep maar niet waarom hij terug naar Rusland wilde en ook ging. Want ja, natuurlijk meteen weer gearresteerd en in een strafkamp gegooid. Maar toen aan het begin van deze oorlog een Poolse mij in tranen vertelde dat haar Oekraïense kennissen -die met hun gezin in Nederland wonen en werken- naar hun thuisland gingen, familieleden ophaalden, ze hier brachten en weer terug gingen om te vechten, snapte ik opeens, nu ook in tranen, wat Navalny deed en doet. Mensen vechten zich liever dood dan Poetin te dienen en ze hebben hun leven er voor over om aan de wereld te tonen dat we hier niet aan mogen wennen.

En altijd blijft er de hoop, want zonder dat is onze ziel reddeloos verloren.

 

 

 

De collecteweek van Amnesty is van 13 t/m 19 maart, mijn online bus is https://digicollect.amnesty.nl/maaike-de-rijk

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *