Eigenlijk heb ik ook wel weer te doen met die 52% weglopende Brexiters.
Kiezers te stom vinden om te kiezen, dat heb ik altijd een beetje denigrerend gevonden.
Maar wel realistisch: als ik mijn eigen gebrek aan deskundigheid onder ogen durf te zien, en dat doe ik, kan ik gebrek aan competentie niet ontkennen.
Daarom denk ik, eerlijk gezegd, dat er heel wat mensen onder deze 52% weglopers zijn die, laat ik maar zeggen, enige ondersteuning nodig hebben om überhaupt het gat van de deur te vinden die ze nu zo hard willen dichtslaan.
Ze komen van een koude kermis thuis. Hun sociaal-economische problemen blijken straks gewoon te komen door het incompetente en/of asociale beleid van hun achtereenvolgende regeringen. Niks Brussel.
Op liefdevolle aandacht van hun leiders hoeven ze niet te rekenen, denk ik.
Boris Johnson bijvoorbeeld, Lord of the Lomperikken, lijkt mij nou niet het verantwoordelijke type dat goed op zijn schaapjes let, ook al hebben ze hem meemekkerend aan een meerderheid geholpen.
En UKIPper Farage heeft toch wel een dingetje met zijn bewegingsapparaat: om dit achteromkijkend een geweldloze operatie te noemen, moet je wel een héél stijve nek hebben om het dode lichaam van parlementslid Jo Cox over het hoofd te zien.
Voor een besmetting naar Nederland, een Nexitreferendum, ben ik niet bang.
Want ik heb een oplossing.
De vóórstemmers, of ze nou in de meerderheid zijn of niet, krijgen sowieso hun zin: zij mogen, op kosten van de Nederlandse staat, uit de EU vertrekken.
Naar een stombewoond eiland. Aan de overkant van het Kanaal.
Ik verheug me erop ze uit te zwaaien.
